گمــــان کنـــــــم ز وصل انتظار می جوشد

در این دیـار عـــــــــــدم رنج یار می جوشد

تمام خون جـــــــــگر ریختــــــــم بدامن دل

به دشت و دامنـــه ها لاله زار می جوشد

ملول گشتـــم از این جمـع فتنـــــــه و آزار

نفس ز سینه ی من سوگــوار می جوشد

خــــــدا بگوی به بـــِردی نمی گـــزارندت

ز قــــــــــوم جاهل اینجا شرار می جوشد

نباشد هیـــچ ز انصــــــــــاف و آدمیت بوی

تو گویی زهــــــر، ز دندان مار می جوشد

خدا خودش گـــــــره از کـــــــار ما بکشاید

وگرنــــــه هر ستم از بی وقار می جوشد

نگشتـــــم از در امیـــــــد هیچگـــاه نومید

اگــــــــر بلا ز یمین و یســـــار می جوشد

ز بعـــد مرگ من هرگــز نگردی سرگردان

به هـــر کجا روی از من مــزار می جوشد

دگر ز فقـــــر و غنـــــا من چرا شوم نالان

ز بهر یک طلب من هـــــــــزار می جوشد

نگــــردد هیـچ به محمود مدعــــــی غالب

که لطف خالق کـُل ســـایه دار می جوشد

-------------------------------------------
پنجشنبه اول حوت 1392 هجری خورشیدی
که برابر می شود به 21 فبروری 2014 میلادی
سرودم
احمد محمود امپراطور